De aangrijpende vrije tekst van Zoë B.

Zoë las onlangs haar tekst voor; we waren allen ontroerd...

Toen jij er niet meer was                   door Zoë B.

We zaten in de auto, op weg naar de kerk.

Mama wou dat er op haar begrafenis geen treurige, verdrietige mensen zouden lopen. Ze wou een fijn aandenken.

Dat stond in haar brief. Ze had hem op voorhand geschreven, want ze wist dat deze dag ooit zou komen.

Dat was ook geen wonder; ze was ziek, ernstig ziek. Het was een soort spierziekte, waarbij ze stilletjes aan niets meer kon bewegen.

“Papa?” vroeg Kasper, terwijl hij zijn blond gekleurde haar in een paardenstaart deed. “Welke, welke ziekte had ma...”, hij kreeg het woord 'mama' niet uit zijn mond. Zijn vader antwoordde niet op zijn vraag. “Doe je gordel om, jongen.” Kasper knikte en deed zonder iets te zeggen wat zijn vader hem vroeg.

Ik kon me het moment van haar dood precies herinneren.

Het was in de middag; juist na school.

Ik liep naar haar toe. De tranen rolden over mijn wangen.

“Jongen toch; is het weer hetzelfde? Trek het je niet aan. Wat weten zij ervan?

Jij kiest wie je wil zijn, en als je liever een meisje bent in plaats van een jongen,

dan is dat goed. Niemand zegt jou wat jij moet zijn.”

Ze wou me een dikke knuffel geven en de tranen van mijn wangen vegen, maar ze kon niet.

Ze keek me aan en zuchtte: “Lieverd,” zei ze, “ik kan dit niet meer aan. Ik wil zo graag met jou dingen doen. Ik wil je naar school brengen. Ik wil je plezier zien hebben; met jou gaan zwemmen, sporten, gaan winkelen en zo veel meer.

De dokter zegt dat als ik mijn medicijnen neem, ik nog een paar weken heb, maar ik...”

“Nee!” onderbrak ik haar. “Mama, hou op! Je kan dit niet zeggen! Je gaat nog veel langer leven!”

“Kasper?”

“Nee, nee, nee!”

Ik liep de kamer uit. “Kasper wacht!” schreeuwde ze.

“Nee! Het mag niet! Het kan niet! Je mag niet doodgaan.”

Niet veel later hoorde ik een deur in het slot vallen.

Papa was thuis.

En toen gebeurde het... We hoorden een harde klap en een kille gil.

Papa vloog als een dolle de trap op, met mij achter hem aan.

We gooiden de deur open. Mama lag met haar hoofd op de punt van de

kast. Ze was duidelijk haar evenwicht verloren en gevallen. Er was veel bloed.
“Mama?”

“Het spijt me, Kasper. Mama is... ze is... ze is DOOD.”

“Kasper, Kasper, kom je nog? We zijn er.”

Kasper keek zijn vader aan: “Hu... ja, ik kom.”

Kasper bekeek de kerk grondig.

Hij was kleurrijk en fijn versierd, maar wat mama nadrukkelijk had gevraagd, deed niemand. Niemand lachte. Iedereen was verdrietig en triest.

Kasper probeerde te lachen, maar het was moeilijk.

Het leek alsof de begrafenis eeuwig duurde. Het leek alsof zijn mama steeds meer verdween.

“Wie gaat me nu helpen? Wie gaat me nu troosten, wie zal mij begrijpen? Mama, je moet terugkomen, want ik heb je nodig.”

Kasper stond op. Het was gedaan. Mama is weg.

Er rolde een traan over zijn wang.

“Kom jongen, we gaan. Je weet... over een paar weken start de school weer. Je moet je goed voorbereiden.”

EEN PAAR WEKEN LATER

“Kasper,” fluisterde zijn vader, “opstaan. Het is al 8 uur. Straks ben je nog te laat.” “Huuuu”, zuchtte Kasper.

“Kom je naar beneden als je klaar bent? Ik heb je boterhammen gesmeerd en wat lekkers gemaakt.”

“Dank je, papa. Ik kom zo”, zei Kasper, terwijl hij uit bed stapte en zijn kleerkast open sloeg. “Hmmm,” dacht Kasper, “wat doe ik vandaag aan?”

Hij bekeek zijn kast, die eigenlijk vrij leeg was. “Ach, wat maakt het ook uit.” 
Kasper nam wat en liep de badkamer binnen.

Hij legde zijn kleren op de tafel en bekeek zichzelf in de spiegel.

Hij zag een meisje met lang blond geverfd haar; een meisje dat precies op hem leek. “Nee, hou op! Je bent een jongen! Zo hoor je te zijn. Je bent geen meisje; je bent een jongen, Kasper!”

Toen kwamen de woorden van zijn mama in hem op:

“Jij kiest wie je bent en niemand anders; alleen jij.”

“Je hebt gelijk, mama. Ik wil geen jongen zijn; ik wil een meisje zijn.”

Kasper liep zijn kamer binnen en pakte een doos vol met spullen die eigenlijk voor meisjes waren.

“Kasper, kom je nu nog? Je zult moeten eten in de auto, hoor!” zei zijn vader, die al bij de voordeur was gaan staan.

Kasper rende de trap af. “Nou, wat is er met jou gebeurd? Je hebt een rok aan.”

“Papa, dit is wie ik wil zijn en wie ik echt ben.”

“Dank je mama. Ik zal voor altijd aan je denken en zo zal je er altijd voor me zijn.”